Vogelbekdieren kijken in de Otway Ranges

Hoi allemaal,

Ik had dus beloofd meteen een verhaaltje te schrijven over de vogelbekdieren, die we zijn gaan bekijken een week na de vorige post.

Maar ja, de tijd vliegt, en Katrijn en ik zijn (helaas, of is gelukkig in het huidige economische klimaat een betere woordkeus?) allebei weer erg druk met het werk.

Ik heb eindelijk mijn nieuwe functie gekregen, na twee keer bijna en een hoop gedoe alsnog, en dat betekent dat ik nu het integratie-project waar ik aan werkte min of meer moet leiden. Klinkt leuk, maar ik begrijp Katrijn's frustratie als project-manager nu want er is gewoon niemand die naar je luistert....;-)

Anyway, we zouden het over vogelbekdieren, oftewel de 'platypus' hebben.
Inmiddels al weer een jaar of zo geleden zag ik een documentaire op TV over de 'Great Ocean Road', en in het bijzonder over het Otway natuurpark wat, tegenover de zee, aan de andere kant van de weg ligt. Ze lieten daar een meertje zien, waar de rook nog over hing, en waar men met een kanootje opging om vogelbekdieren in het wild te zien.

Nou zijn vogelbekdieren alleen tijdens de schemering bezig met het zoeken naar garnaaltjes en zo, dus moesten we er erg vroeg (half zes) zijn.

Omdat het park zo'n 150km van Melbourne ligt, besloten Robijn, KAtrijn en ik dus om de avond ervoor alvast naar het dorpje in de buurt te rijden. Aldaar een 'cabin' gehuurd en s'ochtends de deur uit.

De hele nacht heeft het geregend (en het was koud, KOUD!! in die cabin) maar s'ochtends was het wonderbaarlijk genoeg ineens droog.

We hebben dus heerlijk warm aangekleed met vier man (inclusief de gids die voor de kano zorgde) op het water gedobberd terwijl het langzaam licht werd.

We hebben (zie foto's) 2 of 3 verschillende vogelbekdieren gezien, maar aangezien ze nogal schuw zijn, is er moeilijk in de buurt te komen. Je kan op de foto's (Bedankt Robijn voor het hebben van een telelens) net zien dat het een vogelbekdier is en geen drijfsijs, maar daar heb je het ook wel mee gehad.

De ervaring, in combinatie met het ontwaken van een regenwoud, en het langzaam lichter worden en de damp over het water maakte het een fantastische ervaring.

By the way, even wat interessante feitjes over de 'platypus' als verteld door onze gids:

Op een of andere manier ontstaat er bij vogelbekdieren automatisch een balans in het bestand. Ieder beest heeft ongeveer een kilometer gebied nodig en in een meertje als dit, waar er met 8 relatief veel zitten, zijn er toch altijd genoeg mannetjes en vrouwtjes om het bestand op peil te houden. Alleen, omdat het zo moeilijk is om het beest te onderzoeken, weet men niet of het reguleren van geslacht net zo is als bij bv de krokodil. Daar is de temperatuur van het ei bv iets wat bepaald of 't 'n mannetje of vrouwtje wordt. Vreemd.

Tweede feitje: toen de eerste import Australiers het beest zagen, stuurden ze een exemplaar op naar het natuurkundig instituut in Engeland. Ze kregen daar zo veel gefabriceerde zeemeerminnen en draken binnen dat ze daar het beest uit elkaar hebben gehaald (!!!) Ze wilden wel eens weten hoe die rare Australiers nou die eendesnavel aan die otter hadden gelijmd...

Nou, dat is het voorlopig weer.
Tot gauw!

Groetjes Patrick & Katrijn